HISTORIA NIEMIEC CZĘŚĆ 2

Władzę królewską umocnił Henryk I Ptasznik z saskiej dynastii Ludonfingów, który zapoczątkował również ekspansję niemiecką na ziemie słowiańskie, leżące na wschód od Łaby. Kontynuatorem tej polityki był jego syn, Otto I Wielki. Tłumił on powstania Słowian, zakładał na ich ziemiach marchie (Marchia Wschodnia stanowiła istotne zagrożenie dla państwa Mieszka I) i podporządkowywał niemieckiej organizacji kościelnej (arcybiskupstwo w Magdeburgu). Uwolnił również swój kraj od groźby najazdów węgierskich, pokonując najeźdźców w bitwie na Lechowym Polu (955 r.) koło Augsburga.

W 962 r. Otto I odnowił w Rzymie godność cesarza rzymskiego i związał ją trwale z królestwem niemieckim. Królowie niemieccy zyskali zatem najwybitniejszą pozycję wśród władców zachodniej i środkowej Europy. Interwencja Ottona na Półwyspie Apenińskiem otworzyła więc nowy kierunek ekspansji, która przez najbliższe trzy stulecia w dużym stopniu zaciążyła na losach i dalszym rozwoju królestwa. Kolejni władcy niemieccy mocno angażowali się w sprawy włoskie (rywalizacja z papiestwem o prymat w świecie chrześcijańskim, walka o sukcesję sycylijską, prowadzona przez cesarza Fryderyka Rudobrodego i Fryderyka II), tracąc stopniowo swą silną pozycję w Niemczech. Fryderyk II, starając się, podobnie jak ojciec, o zapewnienie swej dynastii dziedzicznej korony niemieckiej i cesarskiej, poszedł na daleko idące ustępstwa wobec książąt Rzeszy. Przyznał im prawa suwerenne w dziedzicznych księstwach i w praktyce przyczynił się do całkowitego zwycięstwa partykularyzmu politycznego w Rzeszy. Nie przejmował się jednak tym zbytnio, ponieważ realizację swoich planów wiązał z podporządkowaniem sobie całych Włoch.

Konflikty między książętami po śmierci Fryderyka w 1250 r. doprowadziły do zaniku wyraźnego przywództwa w Cesarstwie. Kompromisem zawartym między zwalczającymi się stronnictwami były ustalone w Złotej Bulli, wydanej przez Karola IV w 1356r., nowe zasady wyboru cesarza. Elekcji miało dokonywać siedmiu elektorów (w tym trzech arcybiskupów), którym w własnych posiadłościach miały przysługiwać prawa suwerenne. Zalegalizowano zatem w łonie Niemiec, które będą już tylko pojęciem geograficznym, istnienie siedmiu zupełnie niezależnych państw, powiązanych ze sobą słabym poczuciem jedności Rzeszy.